Category Archives: Uncategorized

ΧΑΙΡΕ ΠΡΩΘ-ΥΠΟΥΡΓΕ

by

0

https://youtu.be/Zmwk2mWMjaM

Βλασταίνει η ράτσα σου, βουίζει σαν τη Μέλισσα Λερναία Ύδρα, στον εγκέφαλο την κέντησα…

Με εγχειρίδια καθήκοντος Ανδρώθηκα,

Λέξη δεν άρθρωσα, ποτέ δεν ξεσηκώθηκα

Ευχαριστίες σ’ ολιγάρχες μιντιο πρόξενους

Δεν τις αρνήθηκα σαν κάτι Αφιλόξενους Στον καναπέ τους που τις νύχτες της ούρησης

Μεγίστου θέματος και πιο μεγίστης λύσης Του Πάνω στους κύριους υπεύθυνους της κρίσης τους Πάνω στους κύριους υπεύθυνους της κρίσης τους

Χαίρε υπουργέ με περηφάνεια τόσηΧαίρε υπουργέ που έσωσες τη δόσηΜα έτσι κι ο τροχός γυρίσει και σε δώσειΝα ΄ξερα εσένα ρε, ποιος πούστης θα σε Σώσει!

Χαίρε υπουργέ στα κόκκινα χαλιά Σου Που μετανάστες έστειλες τα πιο καλά παιδιά σουΈνα θα σου πω και τ’ άλλα χάρισμα σου Γαμώ τα υπουργεία σου, γαμώ και τα λεφτά σου!!!

ΧΑΙΡΕ ΧΑΡΕ ΠΡΩΘ- ΥΠΟΥΡΓΕ

που εκανατε οικογενειακή επιχείρηση την Ελλάδα μου

Που αναλαμβάνετε την «,Πολιτικη Ευθύνη» έτσι ξεδισντροπα συνώνυμη η φράση σας με το «χέστηκα» και το «Δεν Μ αγγίζει τίποτα»

ΧΑΙΡΕ Ξεφτίλα της Πατρίδος μου εσείς η κατρακύλα

Πες μου αν θες, ξέρεις ποιοί είναι αυτοί που σε πολεμούν.

by

1

Πες μου αν θες, ξέρεις ποιοί είναι αυτοί που σε πολέμησαν με τόση λύσσα;με τόση μανία που τα λόγια τους ένιωσες να τρυπούν το σωμα κ την ψυχή σου,μια γνώριμη, οικεία αίσθηση…Σαν τις παγωμένες σταλες που κάνουν το δρόμο προς το σπίτι σου ατελείωτα ανυπόφορο..Κι όμως είναι απλά μικροσκοπικές ενώσεις Η20…Τόσο μικρές,σαν βελονιτσες σε τρυπούν […]

Πες μου αν θες, ξέρεις ποιοί είναι αυτοί που σε πολεμούν.

Οι πλαστογράφοι του Γοργοποτάμου

by

0

«Η ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου απ’ τους αντάρτες μας …»   Του Ιωάννη Β. ΑθανασόπουλουΙστορικού Πριν λίγες ημέρες (25-26 Νοεμβρίου) συμπληρώθηκαν 78 έτη από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Για μία ακόμη φορά διαβάσαμε ορισμένα άρθρα που παραποιούν την ιστορικήΑλήθειες στο Φως πραγματικότητα. Η ηθελημένη και συνειδητή διαστρέβλωση της ιστορικής αλήθειας διατυπώνεται με […]

Οι πλαστογράφοι του Γοργοποτάμου

Δεν φοβηθηκες ποτέ τίποτα.. εκτός απο την εικόνα του εαυτού σου στα δικά μου μάτια!

by

0

Πέρασε καιρός απο όταν ξεκίνησα, με την χαρά που μου έδωσε η ελπίδα, όταν έγινε η κινητήριος δύναμη,η αναζωπυρωση μιας φυλαγμενης Σπίθας σε Φωτιά μέσα στην καρδιά κ τη σκέψη μου… Όπου περνούσε το βήμα μου δεν άφηνε κανένα βλέμμα χωρίς να το ελέγξω σε μισό δευτερόλεπτο, ψάχνοντας απεγνωσμενα τη Φλόγα στα μάτια κάθε Έλληνα κ Ελληνίδας που διασταυρωνονται οι δρόμοι μας . Στενά, σοκάκια, λεωφόρους… Τρένα, λεωφορεία, ακόμα κ μέσα σε αμάξια, σε μηχανές διαπερνούσε το βλέμμα μου κάθε κράνος και γυαλιά… Δεν μπορεί, θα υπάρχει έστω ένα πλάσμα που την έχει ζωντανή… Αφού βρήκα εδώ μέσα, δεν γίνεται να μην υπάρχουν άλλοι.

Δεν μπορεί να έμεινα ξανά μόνη… Πως θα φορτωθω όλη την Μάνα μας στους ώμους μου; Τι μπορώ να περισωσω αν η ελπίδα έχει ήδη πεθάνει; Ικετευα μέσα μου «Έστω Ένας να υπάρχει! Να τον δω κ να πιστέψω… Γιατί έμαθα κάτι ακόμη.. Λόγια θα ακούσω πολλά. Χρόνια άκουγα και δεν είχα μάθει ακόμη να διαβάζω πίσω από μαύρα γυαλιά, κ πίσω από οθόνες… Ίσα που εκπαιδευα ακόμα τον εαυτό μου να φεύγει απτο σώμα κάθε νύχτα και να δίνει τα γκεμια στην Σελήνη… Θυμάμαι καλά τα λόγια σου.. Όσα είπε η ψυχή σου μέσα απτη σιωπη… Ήξερα κ γω πως η σιωπή μπορεί να γίνει εκκωφαντική, ένα Ουρλιαχτό που το ακούν μόνο όσοι έχουν κραυγασει με λυγμούς μέσα απτην «φαινομενική» σιωπή τους. Θυμάσαι;;;
Είχες πει ότι κι εσύ ψάχνεις τη Φλογα της Ανδρειας με τον ίδιο τρόπο.Και γω απόρησα στα λόγια σου…      Πως γίνεται να μην με βρήκες; Μπροστά σου στάθηκα…. Πως δεν είδες στο δικό μου βλέμμα τα σημάδια απο όσες φορές έκαψα τον ίδιο μου τον εαυτό για να μπορέσω να την ελέγξω όταν έρθει η στιγμή… Τώρα πια κατάλαβα το γιατί. Ένιωθα καθαρά πως εκρυβες όσα ήξερες πως θα τα ένιωθα.. Όπως άκουγα πίσω απτά γέλια σου που χρησιμοποιείς όταν πονάς… Μην μάθουν πως είσαι κ Ανθρωπος συνάμα.. Πως ματώνεις όπως όλοι… Σε θέλουν Ημιθεο,Αλώβητο.. Ατρόμητο,Μα οι Πολεμιστές δεν είναι φτιαγμένοι σαν ρομπότ,ρυθμισμένος να μην νιώθεις.. Θυμήθηκα κ κατάλαβα πώς γίνεται να μην με βλέπεις.. Ήμουν πάντα εκεί, κοντά σου..
Μα όταν στεκομουν μπρος στο βλέμμα σου,κοιτούσες παραδιπλα ή εκλεινες τα μάτια σου. Ένιωσα απτην αρχη πως σου προκαλουσα φόβο με την ΑΛΉΘΕΙΑ που αθώα σου εφερνα να δεις. Κι όμως ο αγαπημένος μου ΦΟΙΝΙΚΑΣ,μεσα απτην φωτιά της αναγεννησης του, μου είπε «Λακεδαιμονιος κ φοβάται;;;Αποκλείεται!Είναι Οι γνώστες της Πέτρας,της Γης!» Άδολη ήταν η ψυχή μου κ Άδολα έκανα δικα μου τα λόγια του.Τα χαραξα στην μνήμη μου κ όταν ερχόταν η σκέψη πάλι πως μπορεί να σε τρόμαξε ο ενθουσιασμός κ ο ερωτισμος που μου γεννουσε η τόση δύναμη κ Φλόγα των λόγων σου… εφερνα μπροστά τη φράση του ΦΟΙΝΙΚΑ…
«Ένας Λακεδαιμονιος ΔΕΝ φοβαται! »
Η Διαισθηση της Εκάτης δεν λαθεψε ποτέ δυστυχώς.Σε τρόμαξε η άνεση που είχα να βλέπω μέσα σου, την θλίψη που εκρυβες, την αγωνία ΕΚΕΊΝΟΥ που νιώθει υποχρέωση να είναι αυτό που περίμεναν όλοι στον περιγυρο του. Που δεν του επιτρέπεται να κλαψει, να μοιραστεί το βάρος… Να μην δώσει δικαίωμα να τον σταυρωσουν… ξανά! Ώρες κ μέρες έμοιαζες να σηκώνεις σαν τον ΑΤΛΑΝΤΑ στους ώμους σου ΟΛΌΚΛΗΡΗ την ΓΗ. Θα σου πω κάτι, μιαν ΑΚΌΜΗ ΑΛΉΘΕΙΑ μου, που δεν ειπώθηκε ΠΟΤΕ ούτε σε σένα ούτε στα Αγαπημένα μας Αδέρφια που πάντα στέκονται διακριτικα πλάι μου με απίστευτη υπομονή… Για όλα αυτά που κλειδωνες μέσα σου Ένιωθα ΕΝΟΧΉ, κ ακόμα ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΑΙ από τις ίδιες ενοχές. Ήθελα να είσαι ΑΗΤΤΗΤΟΣ, ένιωσα τις πληγές σου λες και ήταν στο δικό μου κορμί.Ενοιωθα τη μοναξιά που σου έκανε παρέα κάθε δειλινο… αλλά απτην άλλη σου ζητούσα να πολεμάς αδιακοπα, Μοναχος να μαχεσαι παρα τους χιλιάδες «φίλους-φιλες» που σε επεφημουσαν, μόνο 5 – 6 ήταν ΣΥΜΠΟΛΕΜΙΣΤΕΣ, ΑΔΕΡΦΙΑ, Αληθινά Ανδρειους..
Έβαλα μπροστά την «μαγικη» φράση του Φοινικα «Δεν φοβούνται, δεν σταματούν τη μάχη, δεν ξεχνούν ποτέ, κ δεν πατουν τους Ορκους τους…
Ένα ή χιλιάδες ΣΥΓΓΝΏΜΗ, που σε πιεζα να μην είσαι Just A» Simple Man»… Δεν μπορούν να αλλάξουν το παρελθόν…
Τουλάχιστον είναι κ η Νεμεσις μου. Γαλήνη δεν βρίσκω να κλεισω τα βλεφαρα.. Εφιάλτες κάθε φορά που καταφέρνω να κοιμηθώ.
Θα ήθελα να ξέρω αν ακόμα ψάχνεις την Φωτιά στα μάτια στους δρόμους που βαδίζεις.. Πρόσεξε καλέ μου όμως να μην προσπερασεις πάλι ούτε ΕΝΑΝ.. Δεν μας περισσεύει κ το έμαθες. Κι εγώ κατάλαβα τελικά γιατί ενώ ήμουν ακριβώς μπροστά σου, με θέληση, ΟΡΓΗ, Ενθουσιασμό για να ξεκινήσω το δρόμο για την Ελευθερία του Έθνους μας, με προσπερασες… Ήταν γιατί είδες τον Ίδιο σου τον ΕΑΥΤΌ εκεί.. στο δικό μου βλέμμα…
Εκάτη Λακεδαίμονος